Carlos Marrodán Casas

Urodził się w Francji, jest Hiszpanem (ojciec z Madrytu, matka z aragońskich Pirenejów), ale właściwie (nie licząc niespełna 4 lat przeżytych w Tuluzie, mieście rodzinnym) całe życie mieszka w Polsce. Na Uniwersytecie Warszawskim skończył Filologię Polską (a jego promotorem był sam Artur Sandauer). Przepracował lat parę w redakcji „Nowych Książek”, później związał się z Uniwersytetem Warszawskim (wpierw jako doktorant na polonistyce, a później jako pracownik Katedry Iberystyki). Obiecującą karierę akademicką zakończył w połowie latach osiemdziesiątych grzęznąc na wiele lat w dziale kultury Ambasady Hiszpanii. W połowie lat dziewięćdziesiątych związał się z wydawnictwem Muza, wpierw jako współpracujący tłumacz i konsultant, następnie zaś jako redaktor. Tłumaczenie jest jego pasją i pracą. Na język polski przełożył m.in. Gabriela Garcii Marqueza - „Jesień patriarchy”, „Kronika zapowiedzianej śmierci”, „Miłość w czasach zarazy”, „O miłości i innych demonach”, „Rzecz o mych smutnych kurwach”; Mario Vargas Llosy
- „Pantaleon i wizytantki”, „Zielony dom”, „Gawędziarz”; Javiera Mariasa – „Serce tak białe”, „Jutro w czas bitwy o mnie myśl”, Carmen Martin Gaite – „Kapturek na Manhattanie”. Jest również współtłumaczem (z Beata Fabjańską – Potapczuk) „Cienia wiatru” Carlosa Ruiz Zafona. W jego dorobku znajdują się również przekłady sztuk teatralnych (m.in. Almodovara „Pośród ciemności”), poezji (m.on. Octavio Paz „Kamień słońca”) i piosenek (m.in. Lluisa Llacha, George Brassensa). Wielokrotnie nagradzany m.in. córkami: Martą, Karoliną i Klarą.