Albert Camus

Francuski prozaik, eseista, publicysta, filozof.

Urodzony w Algierii, studiował tam filozofię i literaturę. Pracował jako dziennikarz, był także aktorem teatru radiowego, założył wędrowny zespół teatralny. Następnie w Paryżu uczestnik ruchu oporu, współzałożyciel ruchu Combat i redaktor jej konspiracyjnego pisma. Także w pierwszych latach powojennych pracował w redakcji Combat.

W 1957 otrzymał Nagrodę Nobla.

Jeden z najbardziej wpływowych intelektualistów europejskich 2. połowy XX w. Od wydanych przed wojną szkiców filozoficznych, przez Mit Syzyfa (1942, wydanie polskie 1971), Człowieka zbuntowanego (1951, polskie wydanie emigracyjne 1958) po Actuelles (1958) tworzył swoją wersję laickiego egzystencjalizmu.

Cechowała go trudna, nie pozbawiona pierwiastków tragicznych afirmacja życia. Uważał, że przeznaczeniem człowieka jest walczyć z poczuciem absurdu egzystencji i nihilizmem za pomocą humanistycznego i twórczego buntu.

Powieści: Obcy (1942, wydanie polskie 1958), Dżuma (1947, wydanie polskie 1957), Upadek (1956, wydanie polskie 1957), zbiór nowel Wygnanie i królestwo (1957, wydanie polskie 1958). Podobną problematykę podejmują jego dramaty, np. Kaligula (1945, przekład polski w Dialogu 1956).

Inne polskie przekłady m.in. Eseje (1958), Dramaty (1987), Zaślubiny. Lato (1981).