Ernest Hemingway

Prozaik amerykański, jeden z najwybitniejszych pisarzy XX wieku. Laureat literackiej Nagrody Nobla (1954).

Jego twórczość, w dużej mierze autobiograficzna, jest odbiciem burzliwego, bogatego - niekiedy wręcz awanturniczego - życia, jakie prowadził, i plonem doświadczeń, które zbierał jako mądry, bystry i wrażliwy obserwator.

Brał udział w pierwszej wojnie światowej, jako sanitariusz Czerwonego Krzyża. Został ciężko ranny podczas wynoszenia żołnierza z linii frontu. Razem z innymi amerykańskimi pisarzami (między innymi Francisem S. Fitzgeraldem) zamieszkał w Paryżu. Zaciągnął się do armii republikańskiej podczas hiszpańskiej wojny domowej - na podstawie tych doświadczeń powstała jedna z najsłynniejszych jego powieści Komu bije dzwon. Podczas drugiej wojny światowej służył na okręcie podwodnym i był korespondentem gazety "Collier". Dowodził też własnym oddziałem partyzantów, którzy brali udział w walkach we Francji. Po wojnie osiadł na Kubie, gdzie był świadkiem rewolucji Fidela Castro i Ernesto Che Guevary.

W lipcu 1961 roku popełnił samobójstwo, strzelając sobie z dubeltówki w usta. Podejrzewa się, że był to skutek choroby afektywnej dwubiegunowej, na którą najprawdopodobniej cierpiał Hemingway.

Według jego słów pisarzem prawdziwym jest ten "kto tworzy nie postacie i literaturę, lecz ludzi i życie". Hemingway ukazywał człowieka poszukującego sensu życia w walce z naturą i wrogiem, który ma różne oblicza. Jego typowy bohater jest często brutalny i prymitywny, ale mężny, niepokonany, bo tchórzostwo według Hemingwaya to klęska. Pisał: "Człowieka można zniszczyć, nie pokonać" i "Jest tylko jedna rzecz, której nie możesz przezwyciężyć, a jest nią śmierć".