Sokrat Janowicz

Polonista (UW 1973), prozaik, poeta, tłumacz, reporter.
Mieszka w miasteczku Krynkikach na Białostocczyźnie. Pracuje w pokoju, w którym mieścił się niegdyś warsztat rzemieślniczy ojca. Jego świat jest światem białoruskim, osadzonym w Polsce, na Białostocczyźnie, gdzie znaczny procent mieszkańców stanowi białoruska mniejszość narodowa.

Rodzinne Krynki o historii sięgającej średniowiecza, "wielkie miasto Białystok", wsie i miejscowości "Kraju Białostockiego" z ich kolorytem wielokulturowości wyznaczają Janowiczowską geografię duchową. Sam jest człowiekiem dwu kultur również z racji wykształcenia - ukończył polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim i filologię białoruską w Studium Nauczycielskim w Białymstoku.

Tłumaczony m.in. na angielski, niemiecki i włoski, w Polsce znany dzięki przekładom prawie wszystkich ważniejszych utworów (tłumaczyli je m.in. Wiktor Woros~ylski, Jan Huszcza, Andrzej Drawicz, Jan Czopik, Edward Redliński) oraz dzięki twórczości eseistycznej. Istota jego pisarstwa jest jednak praktycznie nieprzetłumaczalna - to próby dotarcia słowem do najgłębszych pokładów ludzkiego doświadczenia, poszukiwanie uczucia pierwotnego oczarowania światem, jak również zmagania z jego wyzwaniami - relacjami z ludźmi, z historią, z losem.

Debiutował w prasie w 1956. Debiutem książkowym był tom opowiadań Zahony (1969). Najbliższym mu gatunkiem literackim są liryczne miniatury prozą poetycką, nazwane przez krytykę "sokratki".

Jest publicystą wydawanego na Białostocczyźnie białorusko-polskiego miesięcznika "Czasopis". Wraz z grupą przyjaciół związanych z miesięcznikiem założył Stowarzyszenie "Villa Sokrates". Jest ono - jak mówi - jego prywatną próbą wybijania dziury w murze pomiędzy Białorusią i Europą.

Osoba barwna i kontrowersyjna. Dla jednych "białoruski nacjonalista", w oczach innych mistrz, autorytet, lider ruchu białoruskiego, jeszcze inni widzą w nim przede wszystkim artystę, prozaika. Prywatnie lubi pracować w ogrodzie i żmudnie dopracowywać coraz krótsze i coraz bardziej skondensowane "sokratki". Lubi prowokować na niwie publicystycznej i w eseistyce, którą - jak przewrotnie twierdzi - zajmuje się dla pieniędzy. Przyjaciele mówią o nim najkrócej: Sakrat jość Sakrat.