Nasze hasła i cele

Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939.

Reprint z 1927 r. "Nasze hasła i cele".

Książeczka niniejsza stanowi rozwinięcie i umotywowanie programu przyjętego przez Zarząd Oddziału Warszawskiego Związku Harcerstwa Polskiego za podstawę do przeprowadzenia zamierzonych prac na przeciąg lat najbliższych.

Dużo już czasu upłynęło od chwili powstania Zw. Harc. Polskiego; zasady jego pozostały niewzruszone; zmieniły się jednak zadania i rodzaj prac, jakie w związku z odbudową Państwa Polskiego musi Harcerstwo wykonać.

Bo życie w miejscu nie stoi; zmieniają się jego formy, ulepszają wciąż metody pracy i to zarówno technicznej, jak i społeczno-ideowej. Stąd też na czasie jest rozpatrzenie, zorjentowanie się, które z naszych pierwotnych celów straciły już na swej aktualności, które należy wzmóc i rozwinąć, które zaś, jako nowe, wprowadzić dopiero teraz.

Niewzruszone pozostały, jak już zaznaczyliśmy naczelne podstawy Harcerstwa, a więc miłość Boga i Ojczyzny. Wiara, jako niezachwiany fundament naszej etyki chrześcijańskiej i miłość ku Ojczyźnie, jako najwyższemu dobru na ziemi — oto dwa filary, na których mocno opiera się sklepienie idei harcerskiej. Nie rozwijamy więc szczegółowiej tych dwóch zagadnień; rozszerzając jedynie częściowo interpretację drugiego punktu Prawa Harcerskiego w tym sensie, że obok ofiary życia stawiamy dziś konieczność wytrwałej pracy dla Polski, uważając, że ofiarna praca każdego z nas jest najistotniejszą ostoją Jej wielkości.

W omawianiu linji rozwojowej idei harcerskiej pragnęlibyśmy ustalić ciągłość między jej częścią niepodległościową, wojenną i wreszcie kreśloną przez nas, dzisiejszą, aby tem wyraźniej uwypuklić jej nierozerwalność i ciągłą genetyczną zależność jej poszczególnych okresów.

Utrzymując w całej rozciągłości merytoryczną interpretację X pkt. Prawa Harcerskiego w stosunku do mas młodzieży harcerskiej — pragnęlibyśmy zmienić dotychczasowy punkt widzenia na metody zwalczania nałogów, uważając, że najsilniej przemawia do młodzieży nakaz z jej własnego przeświadczenia wypływający, a zasiany tam umiejętną i troskliwą ręką jej zaufanego kierownika. Nakaz taki rzadko tylko zastąpić mogą zakazy i represje organizacyjne i to tylko w stosunku do chłopców zupełnie młodych lub słabych indywidualnie. Grupowanie w drużynach harcerskich wyłącznie takiego elementu musimy uważać dla Harcerstwa za szkodliwe. Szlachetność i głęboki patrjotyzm naszej młodzieży dokonają, że silna wola, wytrwałość, zdrowie moralne i tężyzna fizyczna staną się ewangelją jej pracy dla Polski.

Pragnęlibyśmy, aby te uwagi — stawiające nam przed oczyma niezmierny ogrom prac czekających nas zarówno wewnątrz Związku Harc. Polsk. jak też i w stosunku do naszego otoczenia — ożywiły tętno pracy w zespołach instruktorskich i przyczyniły się do odrodzenia wielkości i mocy ducha harcerskiego.