Jean-Paul Sartre, noblista z 1964 roku
Laureat Literackiej Nagrody Nobla za rok 1964.
Filozof, pisarz, krytyk literacki.
Jego pierwsze prace filozoficzne (L'Imagination, 1936, i L'Imaginaire, 1940) poświęcone są fenomenologicznej analizie wyobraźni i wyobrażenia. Swoją koncepcję człowieka wykłada najpierw w powieści Mdłości (1938), a następnie w fundamentalnym dziele filozoficznym L'Etre et le Néant (1943).
Wraz z między innymi Maurice'em Merleau-Pontym i Albertem Camusem współtworzy francuski odłam egzystencjalizmu. W 1946 ogłasza L'Existentialisme est un humanisme. Do późniejszych prac filozoficznych należy odwołująca się do marksizmu Critique de la raison dialectique (1960). Sartre jest też autorem cyklu powieściowego Drogi wolności (1945-1949), wielu dramatów i autobiograficznego utworu Słowa (1963).
Jako krytyk i publicysta zajmował się również literaturą - eseje zbierane w kolejnych tomach Situations, a także osobne studia poświęcone Baudelaire'owi i Genetowi. Ostatnie lata życia Sartre poświęcił Flaubertowi, pisząc i publikując kolejne tomy L'Idiot de la famille (tom pierwszy w 1972).
Monumentalna biografia pisarza miała ująć jego życie zarazem w perspektywie jednostkowej, jak i historycznej. Dwa pierwsze tomy zawierają więc opis jednostkowych doświadczeń Flauberta - jego nerwicy i rozmaitych przypadłości duchowych, z których wyrasta jego pisarstwo. Tom trzeci przynosi próbę konfrontacji tych doświadczeń ze światem historycznym.