Krzysztof Wójcik: ''Niewinny człowiek przesiedział 12 lat, bo nie było woli dotarcia do prawdziwego zabójcy''

Czesław Kowalczyk ps. „Czester” wyszedł na wolność w 2012 roku po 12 latach odsiadki za zabójstwo, którego nie popełnił. Kilka miesięcy temu wywalczył przed sądem rekordowo wysokie odszkodowanie około 3 milionów złotych. Krzysztof Wójcik, dziennikarz śledczy i autor książki „Mafia na Wybrzeżu” , opisujący historię Kowalczyka w kontekście „klubu płatnych zabójców”, nie ma wątpliwości, że gdyby nie manipulacja dowodami i brak woli dotarcia do prawdy ze strony prokuratora, „Czester” mógł odpowiadać za przekazanie broni, za które groziły dwa lata w zawieszeniu, a nie dożywocie.

W grudniu 1998 roku w Gdańsku Orunii doszło do zastrzelenia Adama Kwaśnego, młodego trenera jeździectwa w obecności jego partnerki Iwony Ciszeskiej, byłej konkubiny zleceniodawcy morderstwa. Kobieta wskazała na okazaniu Kowalczyka jako sprawcę, chociaż później chciała wycofać swoje zeznania. Prokurator nie przyjął nowych wyjaśnień Ciszewskiej i nadal utrzymywał, że "Czester" jest winny morderstwa, mimo że portret pamięciowy sprawcy i wiele dowodów wskazywało na niewinność Kowalczyka. Przez 12 lat odsiadki mężczyzna usłyszał wyrok dożywocia, a następnie 25 lat pozbawienia wolności, i dopiero przy trzeciej rozprawie zeznania jednego ze sprawców oczyściły Kowalczyka z zarzutów.

Jakub Zagalski: Czy spotkałeś się z Czesławem Kowalczykiem po napisaniu książki? Ciekawi mnie, czy udało mu się spełnić marzenie o kupnie łodzi i zostaniu skipperem.

* Krzysztof Wójcik :* Tak, z Czesławem mamy kontakt na bieżąco. On teraz mieszka na Kaszubach, 30 km od centrum Gdańska. Aktualnie przebywa na Seszelach, później wraca na Wybrzeże na kilka tygodni, a następnie jedzie do Chorwacji. Wszystko po to, by zrealizować marzenie o zostaniu skipperem. Łodzi jeszcze nie kupił, na razie ją czarteruje. Jest jednak pewna przeszkoda – jego partnerka ma chorobę morską, więc pomysł Czesława na życie nie bardzo jej się podoba.

Historia Czesława Kowalczyka wrobionego w zabójstwo, przez które stracił ponad 12 lat życia, jest punktem wyjścia książki „Mafia na Wybrzeżu”. Odnoszę jednak wrażenie, że jego postać nie została w pełni opisana.

Jest taka opcja, że powstanie kolejna książka o samym Czesławie. „Mafia” opisuje historię „klubu”, w której Czesław jest jedynie elementem układanki.

Powstanie jego biografia?

Jeżeli miałbym napisać nową książkę, to byłaby to cała historia widziana jego oczami. To, jak on to wszystko odbierał. Więzienie, rozłąkę z synem – pamiętajmy, że Czesław zapisał kilkadziesiąt zeszytów listów do syna, które nadal są dostępne, a ich treść nie jest tajemnicą. W „Mafii na wybrzeżu” wykorzystałem listy do siostry i matki, ale cały czas jest dużo materiału na kolejną książkę - taki „polski Shawshank”. Co ciekawe, jego syn przez wiele lat w ogóle nie wiedział, kim jest ojciec. Kiedy chłopiec miał 4 lata, Czesław po prostu zniknął z jego życia.

To ciekawe, bo właśnie takiego dookreślenia postaci mi brakowało. Jak wyglądało życie Czesława za kratami i jego walka o sprawiedliwy wyrok, co czuł – tych tematów nie wyczerpałeś.

Książka opisuje pewien wycinek zorganizowanej przestępczości na Wybrzeżu z lat 90. Rozkłada się de facto na kilkanaście lat, bo rozpoczyna w 1998 roku, a kończy kilka miesięcy temu, kiedy Czesław dostaje 3 miliony złotych odszkodowania za niesłuszne aresztowanie. Co jednak ważne, cały czas podkreślam, że Czesław nie był kryształową osobą. On się trochę utożsamiał z chłopakami z miasta i obracał w tym towarzystwie nieprzypadkowo.

Na zdjęciach (od lewej): Czesław Kowalczyk po zatrzymaniu; portret pamięciowy zabójcy sporządzony przez naocznego świadka; Piotr „Lechia” Rydzki, zabójca Adama Kwaśnego/fot. Akta sądowe

(img|696383|center)

Pamiętajmy, że Czesław wiózł na Kaszuby samochodem Tomasza Nowosada po usiłowaniu zastrzelenia biznesmena z Gdyni i właśnie za to został zatrzymany. Tam spotkali się nieudolni mordercy ze zleceniodawcą. Później odbyło się feralne dla niego rozpoznanie przez Iwonę Ciszewską, choć jedynie przekazał broń „Gajowemu”, a nie był wykonawcą zabójstwa; został skazany za przekazanie broni, także to nie był aniołek. Jednak przez manipulacje dowodami gość, który mógł dostać jakieś dwa lata w zawieszeniu za posiadanie broni, przesiedział dwanaście lat.

Co ciekawe, Czesław i jego znajomi z tamtych czasów często mi mówili, że niesprawiedliwa odsiadka paradoksalnie uratowała mu tyłek. Gdyby nie trafił wtedy za kraty, to pewnie by się zaćpał – Czesław przyznał, że jego demonem była kokaina, albo ktoś by go po prostu odstrzelił.

Patrząc na niesprawiedliwą i nadzwyczajnie długą odsiadkę Kowalczyka niektórzy spekulują, że Czesław mógł się zgodzić na granie kozła ofiarnego, licząc w zamian na jakąś rekompensatę ze strony chłopaków z miasta, którzy byli wtedy kryci. Czy taka teza była kiedykolwiek do obronienia?

Nie, to niemożliwe. Kto zdecydowałby się siedzieć 12 lat za kogoś? Druga sprawa – przecież ci wszyscy przestępcy, poza „Gajowym”, nie mieli żadnej gotówki. Do tego stopnia, że nie byli w stanie sobie kupić doładowania do telefonu. Kto miałby sponsorować 12-letnią odsiadkę Kowalczyka? Pamiętajmy, że przecież mordercy nie dostali ani grosza za zastrzelenie Adama Kwaśnego. „Sienie” w formie rozliczenia zabrali stare auto. Na tych zbrodniach nikt nie zarobił kasy, jedynie „Zachar” wymusił okup od Macieja Nawrockiego po zamachach w Gdyni.

Jedno, co jest faktem, to że po posadzeniu „Gajowego” [zleceniodawcy zabójstwa, które przypisano Kowalczykowi – dop. JZ] znikają zamachy na Maćka Nawrockiego, czyli jego brata. Znika przyczyna zamachów, czyli zleceniodawca „typowany” przez prokuraturę i zamknięty jest Czesław. Dzięki temu sprawa dla policji i prokuratury jest zamknięta.

O niewinności Czesława wiedział nie tylko on sam i faktyczni zabójcy Adama Kwaśnego, młodego trenera jeździectwa, który odbił partnerkę „Gajowemu”, ale także wszyscy dookoła, którzy przebywali wtedy w więzieniu. Piotr „Lechia” Rydzki i Zbigniew Drzewicki, bezpośredni sprawcy morderstwa, odsiadując krótsze wyroki, śmiali się z „Czestera”, budując swoją reputację na bazie zastrzelenia Kwaśnego. Jak w tej sytuacji reagował Kowalczyk?

Czesław spędził pięć lat na „ence”, czyli w celi o długości siedmiu kroków i szerokości około 150 cm. Przez półtora roku nie widział słońca, okienko w celi było na wysokości oczu dorosłego człowieka. Sztum, gdzie wtedy przebywał, to jest takie polskie Guantanamo. „Enki”, cele dla najbardziej niebezpiecznych więźniów, to nie jest typowe więzienie. Czesław mówił, że siedząc w Sztumie nie widział nic poza posadzką korytarza, kiedy strażnicy wyprowadzali go „na Małysza”, czyli ręce trzymane w górze jak do skoku, a głowa przy ziemi.

Na zdjęciu: miejsce zabójstwa Adama Kwaśnego na gdańskiej Oruni/fot. Akta sądowe

(img|696384|center)

Ale w końcu Kowalczyk trafił do innych więźniów.

Tak, trafił do ludzi, którzy znali prawdę o zabójstwie Kwaśnego, bo Rydzki i Drzewicki się tym chwalili, by podnieść swój status. I to jest ciekawe w tej historii, że policja, która miała wśród więźniów wielu konfidentów i wiedziała o tych przechwałkach, zupełnie się tym nie zainteresowała.

I nie jest to pierwszy paradoks w historii niesłusznej odsiadki Kowalczyka.

Zgadza się, bo prawdziwi zabójcy Kwaśnego pojawiają się praktycznie od razu. „Gajowy” wskazuje jednego z nich na przesłuchaniu. Iwona, partnerka ofiary i matka dwóch córek „Gajowego”, początkowo wskazała „Czestera” jako zabójcę, a jednocześnie pomogła sporządzić portret pamięciowy, na którym ewidentnie widać „Lechię”, czyli prawdziwego sprawcę zbrodni.

Warto wskazać, że w tej historii mamy trzy okazania i wszystkie trzy są nieprawdziwe. Artura „Iwana” Zirajewskiego, Marka Ruprechta i Czesława Kowalczyka. Wszyscy trzej zostali wskazani przez świadków, mimo że nie było ich przy danym zdarzeniu. Zirajewski odpowiadał za porwanie, choć w rzeczywistości był prowodyrem zabójstwa. Ruprecht, świetnie zbudowany, mierzący 190 cm wzrostu mężczyzna został wskazany jako osoba strzelająca do biznesmena w Gdyni, podczas gdy faktyczny zamachowiec to 162-centymetrowy Ukrainiec mizernej postury. Czesławowi przypisano zabójstwo Kwaśnego, mimo że w chwili zabójstwa przebywał w Gdyni Chyloni. Za jego niewinnością przemawiał m.in. billing telefoniczny – są dowody, że Kowalczyk dzwonił wtedy z telefonu stacjonarnego ze swojego mieszkania, więc jeśli chwilę później miałby się znaleźć w Gdańsku Oruni, gdzie doszło do zbrodni, musiałby tam polecieć helikopterem.

Po publikacji książki zadzwonił do mnie jeden z gdańskich prokuratorów, który prowadzi bardzo ważne śledztwa przestępczości zorganizowanej i powiedział mi, że jest zszokowany tą sprawą. On ją oczywiście znał, ale zadziwiło go, że doszło do trzech rozpoznań i wszystkie były nieprawdziwe.

Wróćmy do pytania o kondycję „Czestera” za kratami.

Czesław przez całą odsiadkę był git człowiekiem. Charakterny, grypsował, nie współpracował z policją i prokuraturą.

Nie współpracował, bo w sumie nie miał o czym mówić, skoro nie brał udziału w zabójstwie.

Zgadza się, ale znał „Gajowego”, Tomasza Nowosada i Adama „Sienę” Sienkiewicza związanych w jakiś sposób z „klubem płatnych zabójców”. I co było najśmieszniejsze, oni wszyscy wiedzieli, że Kowalczyk jest niewinny. To samo podejrzewał nawet prokurator, który powiedział Czesławowi, że nie jest do końca pewien, czy on był na miejscu zbrodni, ale i tak musi postawić mu zarzut. W tej historii wszyscy początkowo oskarżeni, a potem skazani wiedzieli, że „Czester” jest niewinny. „Siena” podczas przerw w rozprawach go przepraszał, ale bał się odwołać swoje wyjaśnienia, obawiając się zemsty prawdziwych morderców.

Na zdjęciu: okazanie Czesława Kowalczyka "Czestera"/fot. Akta sądowe.

(img|696386|center)

Sformułowanie „klub płatnych zabójców” wyszło od twoich publikacji i bardzo szybko zostało podłapane przez media, policję czy prokuraturę. Serię zabójstw w półświatku zaczęto przypisywać członkom rzekomego „klubu”, który faktycznie nie istniał. Nie było czegoś takiego jak zorganizowana grupa ludzi zajmująca się mokrą robotą za pieniądze.

Nie było, bo nikt na tym nie zarobił. Nie licząc wyroków. Cała sprawa z „klubem” zaczęła się w latach 90., kiedy spotkałem się z ówczesnym zastępcą prokuratora okręgowego. W trakcie rozmowy na temat tych zabójstw prokurator powiedział mi, że to jest taki „klub płatnych zabójców wątpliwej jakości”, bo to byli ludzie, którzy umawiali się na mokrą robotę jak zwykli ludzie na piwo.

Pierwszy tekst w "Gazecie Wyborczej" nosił tytuł „Klub płatnych zabójców” i niżej pojawiło się sformułowanie „wątpliwej jakości”, ale to się tak ukuło, że wszyscy: media, policja, sędziowie, zaczęli mówić o „klubie”. Wszystkie ówczesne morderstwa w półświatku były kojarzone z tym pojęciem. Pierwszy akt oskarżenia został tak skonstruowany, że można było nie mieć wątpliwości, że chodzi o jedną grupę sprawców. Zabójstwo „Szwarcenegera”, Glinkowskiego, „Nikosia”, Piotra Suleja, kilkukrotne usiłowanie zabójstwa Maćka Nawrockiego – biorąc taką serię zdarzeń początkowo wszystko układało się w jedną całość. Tylko jak teraz przeglądamy kilkadziesiąt tomów akt, które zostały rozbite na poszczególne historie, to widzimy, że mnóstwo rzeczy się nie zgadza.

Jak chociażby rzekomy udział „Czestera” w zabójstwie Kwaśnego.

W aktach zapisano, że najpierw Czesław przekazał broń zabójcom, później ją odebrał, żeby za jej pomocą zabić trenera jeździectwa. Czysty absurd! Nielogiczne były również zeznania w sprawie „Nikosia”, bardzo słabo wyglądały od początku zeznania w sprawie morderstwa „Szwarcenegera” i „Taty”. Te wątki, poza świetnie udokumentowanym zabójstwem Piotra Suleja w Borach Tucholskich, zupełnie nie trzymały się kupy. W przypadku Suleja mieliśmy do czynienia z prawdziwym partactwem ze strony sprawców. Jeden z adwokatów powiedział, że lepiej by to zrobił gang Olsena.

„Klub płatnych zabójców” bazował więc nie na sześciu morderstwach, jak pierwotnie zakładano, tylko na śmierci Suleja i zamachach na Nawrockiego, bo powiązanie zabójstwa Kwaśnego z Czesławem było od początku grubymi nićmi szyte. Prokurator wziął pod uwagę jedynie nieprawdziwe zeznania Iwony, naocznego świadka, która po jakimś czasie chciała się wycofać ze wskazania Kowalczyka. Gdyby prokurator zapisał to wtedy do akt, cała sprawa by się rozpadła. Ale tego nie zrobił.

„Klub płatnych zabójców” był mitem, ale czy to oznacza, że w latach 90. nie funkcjonowali na Wybrzeżu profesjonaliści od mokrej roboty?

Tacy zabójcy byli, na co wskazują morderstwa „Nikosia” i „Szwarcenegera”. One były przeprowadzone bardzo profesjonalnie, przez zawodowców, którzy mogli się wywodzić z konkretnych służb.

Te sprawy pozostają niewyjaśnione, dlatego starano się je podczepić pod „klub”?

Tak, sprawa „Szwarcenegera”, „Nikosia”, „Taty” czy pojedynczych dilerów działających na Wybrzeżu nie jest wyjaśniona. Półświatek jest pełen znaków zapytania, które najprawdopodobniej nigdy nie doczekają się odpowiedzi. Miejmy świadomość, że policja dysponuje wiedzą operacyjną i pewnych rzeczy może się domyślać. Tylko żeby zamknąć te sprawy, do czynu musiałby się przyznać morderca lub zleceniodawca.

Śmierć gangstera jest policji bardzo na rękę, bo nie ma nacisku społecznego na odnalezienie sprawcy. Jak się znajdzie, to się znajdzie. Jak nie, to nie. Inaczej się podchodzi do zabójstwa 15-letniej dziewczynki, a inaczej do śmierci bandziora. Podejrzewam, że gdyby nikt z mediów nie interesował się na przykład śmiercią „Nikosia”, to policja nie musiałaby nic w tej sprawie robić.

Na zdjęciu: Krzysztof Wójcik/fot. Piotr Wachnik

(img|696388|center)

Ty byłeś jedną z osób, która drążyła temat półświatka. Grożono ci z tego powodu? Doszedłeś kiedyś do wniosku, że pisanie o gangsterach może się dla ciebie źle skończyć?

Wtedy, w latach 90., tak. Ale to były zupełnie inne czasy. Miałem dwa razy zniszczony samochód.

To była sprawka kogoś z „klubu”?

Nie, ale podczas procesów innych członków mafii zdarzały się groźby. Z reguły to były dziewczyny gangsterów, które mówiły, że wysadzą redakcję itd. Kiedy zniszczono mój samochód, to nie miałem pojęcia, który dokładnie materiał mógł być powodem takiej reakcji. Na porządku dziennym były telefony i listy z pogróżkami – policja wszczynała śledztwa, ale w końcu je umarzała, bo nie dało się wykryć sprawców.

Wtedy chyba tylko raz istniało bezpośrednie zagrożenie, kiedy na łamach gazety ujawniliśmy przyczynę zabójstwa konfidenta UOP-u bodajże w 2002 czy 2003 roku. Po latach muszę przyznać, że wtedy nie zdawałem sobie sprawy, z jakimi typami mieliśmy właściwie do czynienia. Kiedy rozmawiałem z jednym z zabójców, który niedawno wyszedł na wolność po 15 latach odsiadki, on mi powiedział wprost: „Chłopie, wtedy mogliśmy cię od...ać jak psa. Byliśmy na koksie i odpalenie kogokolwiek to było nic.”

Czyli faktycznie nie miałeś w latach 90. poczucia zagrożenia? W czasach, kiedy o wiele częściej niż dzisiaj słyszało się o ofiarach gangsterskich porachunków znalezionych na ulicach Trójmiasta?

Nie, nie czułem bezpośredniego zagrożenia. Człowiek był wtedy młodszy, kierował się poczuciem misji i nie miało się w tyle głowy świadomości, że ktoś cię może odstrzelić. Poza porwaniem Jacka Zientary dziennikarze otrzymywali groźby, ale na tym zwykle się kończyło. Pamiętam jednak sytuację, gdy do redakcji gazety w Gdańsku przyszły „karki”. O jednym z nich napisaliśmy wcześniej, że jest konfidentem policji i chłopak mówi do nas, że jak nie napiszemy sprostowania, „to go w Oliwie odpier...ą”. Więc wyobraź sobie sytuację, że siedzimy w gabinecie ówczesnego redaktora naczelnego z trzema dwumetrowymi facetami bez karków i rozmawiamy o publikacji sprostowania.

Przypominam sobie, że koledzy z redakcji "Wieczoru Wybrzeża" mieli jedno realne zagrożenie ze strony Nikodema Skotarczaka, którego media często gloryfikują, a to był zwykły bandyta. „Nikoś” powiedział kiedyś przy świadku dwóm dziennikarzom, że wrzuci im granat do redakcji i to nie było zwykłe gadanie, bo chwilę wcześniej ktoś kogoś w podobny sposób załatwił w Sopocie.

Nie jest tajemnicą, że policja ma swoich informatorów w półświatku. Wielu gangsterów donosząc na innych przestępców z jednej strony ratuje własną skórę, a przy okazji pozbywa się konkurencji. Czy zdarzało się, że bandyci próbowali coś osiągnąć również za pośrednictwem mediów?

To wszystko zależy od opłacalności danego działania. Gangster jest konfidentem wtedy, kiedy widzi w tym dla siebie korzyść. Poza tym doniesienie na konkurencyjną grupę i pozbycie się jej za pośrednictwem wymiaru sprawiedliwości jest o wiele wygodniejsza niż fizyczna konfrontacja.

Czyli gangsterzy grają na dwa fronty?

Tak, w latach 90. było bardzo niewielu niewspółpracujących z policją, dzięki czemu półświatek był bardzo dobrze zinfiltrowany. Co do współpracy przestępców z dziennikarzami, to wszystko zależało od efektu, jaki chciał osiągnąć bandzior. Zazwyczaj bardziej opłacalne było donoszenie na policję, bo wtedy znikało ogniwo pośredniczące, czyli dziennikarz, który swoim tekstem mógł dopiero zainteresować organy ścigania.

Pamiętam jednak sytuację, gdy skorumpowani funkcjonariusze policji donosili na swoich uczciwych kolegów i załatwiali swoje porachunki za pośrednictwem mediów. Tylko że tu mieliśmy przykład rozgrywek w światku policyjnym. Dla gangsterów bardziej opłacalne było dogadanie się z policją niż z dziennikarzami.

(img|696389|center)

Gdy pisałeś tę książkę i poznawałeś członków „klubu” któraś z postaci cię zaskoczyła? Zmieniłeś o kimś zdanie po bliższym poznaniu?

Pamiętam moje pierwsze odczucia względem Czesława Kowalczyka, który jeszcze przed uniewinnieniem sprawiał wrażenie największego twardziela. Gość do niczego się nie przyznawał, największy git-człowiek z całej bandy. A później, kiedy z nim rozmawiałem, to on mi mówił wprost, że do czego miał się przyznać, skoro go tam nie było.

Postacią bardzo tragiczną był na pewno Marek Ruprecht, który w innych okolicznościach mógł się znaleźć po drugiej strony barykady – jako były komandos mógł zostać świetnym funkcjonariuszem operacyjnym, o czym mówiło mi wielu znajomych policjantów.

Innym przykładem tragizmu ludzkich losów jest Siegiej Sienkiv, który udusił Piotra Suleja w Borach Tucholskich i strzelał do Maćka Nawrota. Ale jak się na niego patrzy, to trudno sobie wyobrazić gorszy materiał na zabójcę. Media mocno podkręcały jego wizerunek, że Siergiej to weteran z Afganistanu, członek Specnazu, a w rzeczywistości ten chłop przyjechał z Ukrainy zrywać w Polsce truskawki, tak jak dzisiaj Polacy jeżdżą za pracą do Norwegii. Oczywiście Siergiej był w pewnych momentach bezwzględny i odsiaduje za swoje czyny dożywocie, ale trzeba spojrzeć, jaka historia za tym stoi. Facet przyjechał do Polski, nie miał tu znajomych, rodziny, nie miał pieniędzy. W pewnym momencie ktoś mu proponuje, żeby stanął na bramce w burdelu – dla człowieka z jakiejś wioski w środkowej Ukrainie to był zupełnie inny świat i nie widząc dla siebie alternatywnej drogi, popłynął w tym kierunku.

Ta książka jest mroczna, to swoista podróż do krainy zła. W całej tej historii chyba nie ma dobrych ludzi.

Na pierwszym planie na pewno nie.

Na pierwszym planie są same złe postaci. Nawet prokurator, który robi coś dla kariery czy policjanci manipulujący dowodami. Wystarczy przywołać samochód użyty przez zabójców, w którym znaleziono trzy materiały zapachowe Czesława, a realnie nigdy go tam nie było. Ktoś je po prostu musiał wrzucić. Wydaje mi się, że cała ta książka to smutna historia ludzkich losów.

Na zdjęciu: Czesław Kowalczyk po wyjściu na wolność/fot. Krzysztof Wójcik

(img|696390|center)

Czy w polskich więzieniach są jeszcze tacy ludzie jak Kowalczyk?

W kryminale to pewnie każdy uważa, że siedzi niesprawiedliwie. Czasami dostaję listy od ludzi, którzy siedzą w więzieniach i chcą mnie zainteresować swoją historią. Tylko to wszystko jest związane z punktem widzenia osadzonego i materiałem dowodowym. Na pewno nie spotkałem się z sytuacją, kiedy ktoś tak jak Czesław siedzi dwanaście lat za niewinność. Zdarzało się, że człowiek był niesłusznie za kratami przez kilka miesięcy czy pół roku, ale przykład Kowalczyka jest wyjątkowy.

Pamiętajmy, że on siedział do pierwszej rozprawy, po której skazano go na dożywocie. Wyrok uchylono, ale na kolejnej rozprawie dostał 25 lat i dopiero za trzecim razem Sienkiewicz ujawnił, kto jest prawdziwym zabójcą Kwaśnego. Wtedy prokuratura zaczęła na poważnie badać dowody.

Dopiero po dwunastu latach od zabójstwa.

Tak, dopiero wtedy zbadano alibi dwóch gości, którzy zastrzelili Kwaśnego, alibi Kowalczyka, sprawdzono połączenia z telefonów komórkowych. W aktach widniały zeznania świadków, którzy w chwili zabójstwa byli z Kowalczykiem albo z nim rozmawiali przez telefon, ale prokuratura całkowicie to zignorowała. Policja miała namiar na jednego świadka, który miał potwierdzić niewinność Czesława. Pojechali do niego na rozmowę, ale nie zastali go w biurze, więc jedynie spisali numer z szyldu na drzwiach i później próbowali się z nim skontaktować. Okazało się, że pomylili którąś cyfrę i kiedy nie mogli się do niego dodzwonić, po prostu odpuścili ten wątek.

Ze strony organów ścigania nie było woli sprawdzenia alibi rzekomego sprawcy. Prokuratura miała zeznania Iwony, naocznego świadka (która później chciała się z nich wycofać), i to tak naprawdę wystarczyło. Mamy sprawcę, jest wynik, sprawa zamknięta.

Rozmawiał: Jakub Zagalski/ksiazki.wp.pl

Krzysztof Wójcik: jeden z najlepszych polskich dziennikarzy śledczych. Dwukrotny laureat nagrody Grand Press za publikacje o korupcji w pomorskim wymiarze sprawiedliwości i na wydziale prawa Uniwersytetu Gdańskiego. Dwukrotnie nominowany do nagrody Radia Zet im. Andrzeja Woyciechowskiego, laureat „Złotego Notesu” Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich za całokształt pracy reporterskiej. Autor pierwszej w Polsce biografii jednego z najbogatszych Polaków - „Depresja miliardera. Historia Ryszarda Krauzego” .