O rymotwórstwie i rymotwórcach

Prezentowana rozprawa („O rymotwórstwie i rymotwórcach”. Ignacy Krasicki między starożytnikami i nowożytnikami) jest monograficznym opracowaniem dzieła Ignacego Krasickiego zatytułowanego O rymotwórstwie i rymotwórcach, które zostało wydane w 1803 roku. Na kwestie poruszone w pracy składają się zarówno problemy tekstologiczne, genetyczne i gatunkowe, jak i badawczy ogląd zawartości myślowej dzieła, które sytuuje się w panoramie przeobrażeń świadomościowych w XVIII wieku owocujących ostatecznym kryzysem Wielkiej Teorii klasycznego piękna i autonomizacją estetyki (relatywistycznej i subiektywistycznej w istocie). Właściwym układem odniesienia dla zagadnień poruszanych w monografii wydał się ważny europejski spór starożytników z nowożytnikami. Stał się on pryzmatem, który pozwolił obserwować szerokie spektrum problemów, a jednocześnie zorganizować analityczną refleksję nad – odzwierciedlającymi się w dziele Ignacego Krasickiego – przemianami stylu myślenia o literaturze, sztuce i estetyce. Z drugiej strony
omawiane kwestie porządkowane i motywowane są relacjami wewnątrztekstowymi dzieła. W związku z czym wyodrębnienie czterech funkcji instancji nadawczej tekstu (krytyk, teoretyk, historyk, tłumacz) oraz ich analiza pozwoliły skonstatować, iż w dziele O rymotwórstwie i rymotwórcach najważniejszą rolę pełnią dwie z nich: teoretyk oraz krytyk literatury.

Przyjęta podwójna perspektywa oglądu dzieła miała na celu sprawdzenie, jakim klasykiem był Krasicki w kontekście przemian o szerszym znaczeniu w perspektywie wykraczającej poza jego epokę – pozwalającej sytuować się nawet wobec pytań o narodziny nowoczesności.