Lacrimosa

Kobierski odbywa poruszającą, poetycko-ludzką żałobę po śmierci ojca. Słów szuka w kulturze, w tradycjach lamentacyjnych, w cudzym bólu, przekształcając je w język własnej utraty. Do tego służą realistyczne sceny umierania i skrupulatnie policzone oznaki pustki. Mocny rytm, siła obrazów, zaskakująca wymowność tych wierszy - tak mówi człowiek, który z cudzej śmierci zobaczył własną, z głębi rozpaczy, ale już bez złudzeń.